...
Eye of God Photo
The Helix Nebula
NGC 7293
Teleskop Europejskiego Obserwatorium Południowego wykonał bardzo dokładne zdjęcie Mgławicy Ślimak, znanej też jako Mgławica Helisa. Mgławica Ślimak, nosząca oznaczenie NGC 7293, znajduje się w odległości 700 lat świetlnych od Ziemi. Widać ją w gwiazdozbiorze Wodnika. To jedna z najbliższych i najbardziej spektakularnych mgławic planetarnych.
Mimo swojej nazwy tego typu mgławice nie mają związku z planetami. Są jednym z etapów ewolucji gwiazd takich jak Słońce. Pod koniec swojego życia gwiazda wyrzuca w kosmos sporo gazu. Utworzona w ten sposób mgławica jest podświetlana promieniowaniem ultrafioletowym swojej gwiazdy centralnej i często prezentuje piękne wzory na zdjęciu.
Mgławica Ślimak ma rozmiar dwóch lat świetlnych. To połowa dystansu od Słońca do najbliższej mu sąsiedniej gwiazdy. Po raz pierwszy jej istnienie zanotował niemiecki astronom Karl Ludwig Harding w roku 1824. Najnowsze badania wskazują, że mgławica składa się z co najmniej dwóch osobnych dysków z dodatkowymi pierścieniami i włóknami materii. Jaśniejszy dysk wewnętrzny ekspanduje z prędkością 100 tysięcy km/h, co pozwala oszacować jego wiek na 12 tysięcy lat.
Najnowsze zdjęcie pokazuje nie tylko bardzo szczegółowo strukturę samej mgławicy, ale ujawnia też odległe galaktyki przesłaniane na niebie przez NGC 7293.
...
The Hand of God Photo
Pulsar
PSR B1509-58
Zaskakujące zdjęcia opublikowane właśnie przez amerykańską agencję kosmiczną NASA przedstawiają potężny układ gwiezdny, który swym kształtem przypomina ludzką rękę sięgającą w przestrzeń kosmiczną.
Zdjęcia, zrobione z pomocą teleskopu rentgenowskiego Chandra, pokazują ogromną mgławicę planetarną o nietypowej formie. Układa się ona w kształt kojarzący się z niebieskawą dłonią ducha. Na zdjęciu widać kciuk oraz kilka palców kończących się różowym odcieniem, sięgających aż do błyszczącej chmury w kolorach ognistej czerwieni.
Jak informują specjaliści NASA, widok ten tworzy młody, ale potężny tak zwany pulsar, znany pod prozaiczną nazwą PSR B1509-58.
- Pulsar jest szybko wirującą gwiazdą neutronową, która wysyła w przestrzeń wokół siebie ogromne ilości energii, tworząc w ten sposób skomplikowane i czasami intrygujące struktury, w tym właśnie tę przypominającą ogromną kosmiczną dłoń – wyjaśniają specjaliści NASA.
Agencja kosmiczna informuje, że B1509 – powstała po zapadnięciu się jądra gwiazdowego – jest jednym z najpotężniejszych generatorów elektromagnetycznych w galaktyce. Źródłem jej potężnego promieniowania jest pole magnetyczne, w tym przypadku 15 bilionów razy większe od pola magnetycznego Ziemi.
Naukowcy z NASA oceniają, że PSR B1509-58 leży w odległości około 17 tysięcy lat świetlnych od nas.
..
The Sun
"Tam słońcu namiot wystawił,
i ono wychodzi jak oblubieniec ze swej komnaty,
weseli się jak olbrzym, co drogę przebiega.
Ono wschodzi na krańcu nieba,
a jego obieg aż po krańce niebios,
i nic się nie schroni przed jego żarem".
Ps 19
Słońce przyrównane jest do oblubieńca, do bohatera, do zawodnika, który z polecenia Bożego musi każdego dnia wykonać pewną pracę, dokonać podboju i odbyć bieg w gwiezdnych przestworzach. I oto psalmista ukazuje teraz rozpalone słońce na pełnym niebie, a całą ziemię ogarnia jego żar, powietrze zastygło w bezruchu, i żaden zakątek na horyzoncie nie może ukryć się przed jego światłem.
Chrześcijańska liturgia paschalna podejmuje słoneczny obraz Psalmu, by opisać triumfalne wyjście Chrystusa z ciemności grobu i Jego wejście do pełni nowego życia w zmartwychwstaniu. W liturgii bizantyjskiej z Jutrzni Wielkiej Soboty śpiewamy: «Tak jak słońce wstaje po nocy całe jaśniejące swym nowym blaskiem, podobnie i Ty, Słowo, zajaśniejesz nowym blaskiem, gdy po śmierci opuścisz swe oblubieńcze łoże». Oda (pierwsza) Jutrzni Wielkanocnej łączy kosmiczne objawienie z paschalnym wydarzeniem Chrystusa: «Niech raduje się niebo, a wraz z nim cieszy się ziemia, ponieważ cały wszechświat, widzialny i niewidzialny, uczestniczy w tym święcie: zmartwychwstał Chrystus, nasza wiekuista radość». A jeszcze inna Oda (trzecia) dodaje: «Dziś wszechświat cały, niebiosa, ziemia i otchłań, napełniony jest światłem a wszelkie stworzenie sławi już zmartwychwstanie Chrystusa, naszą siłę i naszą radość». Wreszcie następna (czwarta) Oda wieńczy wszystko: «Chrystus, nasza Pascha, powstał z grobu niczym słońce sprawiedliwości, jaśniejąc nad nami wszystkimi blaskiem swej miłości».
Liturgia rzymska nie przyrównuje Chrystusa do słońca tak wyraźnie jak liturgia wschodnia. Opisuje jednak kosmiczne echo Jego zmartwychwstania, rozpoczynając modlitwę w poranek wielkanocny uroczystym hymnem Jutrzni: Aurora lucis rutilat, caelum resultat laudibus, mundus exultans iubilat, gemens infernus ululat — «Już wschodzi zorza poranna, / Zabrzmiało niebo weselem / I ziemia śpiewa radośnie / A piekło jęczy w udręce».
Jan Paweł II
...
Water
Woda - jeden z czterech żywiołów. Podstawowy składnik wszystkich żywych organizmów. Pokrywa 70,8% powierzchni Ziemi, wypełnia 70% ludzkiego ciała. Najpowszechniejszy związek chemiczny i najbardziej znany płyn świata, a jednak są rzeczy, których o niej nie wiecie…
Najwyższa gęstość w 4?C
Gęstość wody maleje wraz ze wzrostem temperatury. Wykazano, że podgrzewanie powoduje rozluźnianie wiązań, tak, że uporządkowana struktura cząsteczkowa, przechodzi w formę bardziej niezorganizowaną. Jednak ta zależność ma pewne dziwne zaburzenie.
Przeprowadźmy mały, domowy eksperyment - napełnij szklankę chłodzoną wodą; wrzuć kostkę lodu i pozostaw na chwilę. Co się dzieje? Kostka pływa? Dziwne… A teraz włóż termometr i zbadaj temperaturę wody przy samej powierzchni, następnie głębiej i przy samym dnie szklanki. Zastanawiające….
Przy samej powierzchni, w pobliżu kostki lodu, temperatura jest bliska 0?C, a na dnie powinna wynosić 4?C. Woda jest dużo gęstsza w temperaturze 4?C niż w jakiejkolwiek innej.
Gęstość wody w temperaturze 100?C wynosi 958,4 kg/m?, w 40?C - 992,2 kg/m?, 10?C - 999,70 kg/m?, w 4?C- 999,9720 kg/m?, ale przy 0?C obniża się do 999,8395 kg/m? i poniżej zera spada coraz bardziej. Cecha ta wyróżnia wodę spośród wszystkich znanych płynnych substancji.
Ściśliwość wody spada wraz z temperaturą
Ogrzewanie większości cieczy powoduje zmiany struktury wewnętrznej cząsteczek w taki sposób, aby zajmowały coraz większą objętość. Woda nie podporządkowuje się tej regule. Objętość wody spada wraz z temperaturą, osiągając minimum w 46?C. Można to łatwo sprawdzić, umieszczając butelkę z wodą w zamrażalniku. Zamarznięta - rozszerza znacznie swoją objętość i rozsadza naczynia.
Prędkość rozchodzenia dźwięku
Prędkość rozchodzenia dźwięku w wodzie rośnie wraz ze wzrostem temperatury, ale gdy tylko podgrzejemy ją do 74?C, zaczyna spadać ponownie. Przyczyną tej reakcji jest specyficzne oddziaływanie związane ze zmianą gęstości i ściśliwości wody.
Lepkość wody
Lepkość cieczy rośnie proporcjonalnie do ciśnienia, a odwrotnie proporcjonalnie do temperatury. Oczywiście woda zachowuje się zupełnie odwrotnie. Znacznie zmniejsza się wraz ze wzrostem ciśnienia, a wartość maksymalną osiąga w temperaturze. 0?C
Pojemność cieplna
Pojemność cieplna cieczy rośnie, w sposób stały, wraz z temperaturą. Dla wody, stan minimalny to około 35?C, a wzrost pojemności następuje zarówno, gdy obniżamy jak i podwyższamy jej temperaturę.
Zmiana stanu skupienia
Analizując strukturę cząsteczki wody i porównując ją do podobnych związków chemicznych np. H2S, okazuje się, że jej punkty wrzenia i topnienia stanowią anomalię. Teoretycznie, powinna zamarzać w temperaturze -90?C, wrzeć przy -70?C, a przecież wszyscy wiemy, że te reakcje zachodzą przy 0?C i 100?C…
Te i inne, niewspomniane tu jeszcze, właściwości, sprawiają, że można dojść do wniosku, że woda, która dała życie naszej planecie, jest… nie z tej ziemi.
(za Odkrywcy.pl)
KS. KLAUDIUSZ ROKICKI
M A R I A N I N
